تولدم مبارک

امروز تولد خودم است. خود دومم.

همان که هر وقت از فهم همه و همه که نا امید میشوم.. تنها میماند منتظر حرفهایم. که بزنم.
شاید بزنمش حتی.. گاهی که انقدر لبریزم که با حرف ، حرصم منتقل نمیشود..

همان که بی شک و بدون اغراق ، بزرگترین دستاورد من از آمدن من به این دنیاست.. پیدا کردنش!
که میدانم هرکسی شانس پیدا کردن قل دومش را ندارد..

همان که حقیقتا بعد از ۲۲ ساعت بیخبری.. دلتنگش میشوم و میشود بزرگوارانه برایم..

دوسجونِ من (دقیقا با همین املا) امروز شد ۲۲ سالش که ۴ماه زودتر احساس کنم شده ۲۲ سالَم!

همان که صحبت نابلدی اش خیلی بیشتر می ارزد تا بلد بودن دیگران و گاهی که ۵ جمله را نیم ساعتی طول میدهد تا بگوید به این فکر میکنم که ۵ جمله اش ۵۰ جمله بقیه می ارزد که گفتنشان بدون مکث و مِنُمِن بیش از نیم ساعت طول میکشد…

همان” X” و “یکی” و هر فرد مجهول الهویه در کامنت های این وبلاگ..

محمد! تولدم مبارک!