کلاه قرمزی

 چند روزی ست به طور کاملا محسوس در میان مردم صحبت از کلاه قرمزی را میشنوم. اوایل به سادگی میگذشتم اما حالا دارد قلقلکم میدهد که: پخش مجدد یک برنامه عروسکی چرا اینقدر مخاطب دارد و حتی خانواده گرفتار ما کلاه قرمزی میبیند!
معمولا “سادگی” با “غنای محتوا” یکجا جمع نمیشوند و اگر هم بشوند خیلی بعید است با “مقبولیت” همراه باشند!

اما این برنامه نوستالژیک صداوسیمای ما در آنِ واحد از سادگی و محتوای قوی و اقبال عمومی برخوردار است. نکته جالب توجه در این برنامه آموزش نکات کاربردی و روزمره اخلاقی بدون استناد به هیج آیه و حدیثی از یک سو و جملات قصار از سقراط و کوروش گرفته تا شریعتی و گاندی ، از سوی دیگر، است!

برنامه ای که از شبکه کودک برای کودکان پخش میشود بزرگترها را در زندگی بزرگشان درگیر خودش کرده.

حال بیاید در بدترین حالت مخاطبان را بررسی کنیم:

رده سنی کودکان کاری ندارد به اینکه برنامه چه میگوید و هدفش چیست.. صرف عروسک داشتن برنامه جذبش میکند.

رده سنی جوانان که ۱۸ تا ۳۰ سال باشند.. صرف نوستالژیک بودن اثر جذبشان میکند، آنهم اگر خاطرات خوشی با آن داشته باشند!

نوجوانان یعنی رده سنی ۱۰ تا ۱۸ که نه خاطره ای از کلاه قرمزی دارند و نه عروسک جذبشان میکند چه؟ منظورم پر وپا قرص ترین مخاطبان برنامه های طنز و جلف سیما است. اینهارا چه چیزی پای کلاه قرمزی میخکوب میکند؟

پس برنامه طنز بدون تکه کلام و لهجه قومی و نیش سیاسی و ترویج تمسخر و غیبت و.. هم میشود ساخت! نه آقای مدیری؟ عطاران؟ صحت؟

این درمورد جنبه طنز برنامه..

اما در مورد محتوای برنامه و پیامهایش باید گفت که همین که رده سنی ۳۰ سال به بالا مخاطب این برنامه هستند-گروهی که عقل بر احساسشان میچربد و علاقه چندانی به خزعبلات و خنده خالی ندارند- برای عقلانی و پر مغز بودن برنامه کافی است.

پ.ن: بعضی از دوستان در پست های وبلاگشان به بعضی از نقایصشان اشاره و اعتراف میکنند که البته بسیار کار خوب و شایسته ایست اگر افه و ادای اصلاح نفس و سر در گریبانی نباشد ، اما نکته ای که اغلب بنده با آن برخورد کرده ام این است که اگر همان ایرادها را کسی بهشان گوشزد کند طرف را درسته قورت میدهند که بالای چشم من کجاش ابرو داره؟